Fioletowy Most – empatyczne sesje coachingowe » Wiek. Co nam przynosi w prezencie?

Podobno Manolo de Oliviera 103-letni portugalski reżyser na pytanie skąd ma tyle energii odpowiedział – Młodość proszę państwa przychodzi w wiekiem.

Mam 54 lata. Czy ta liczba ma dla mnie znaczenie? Ma. Wiem, że nie zdążę już przeczytać wszystkich książek, które namiętnie znoszę do domu. Jeśli zdecyduję się pójść na studia to skończę je w wieku emerytalnym. Przy obecnych standardach nikt nie będzie chciał mnie zatrudnić. Ani dzięki nowym kompetencjom ani w ogóle. Przygnębiająca sytuacja. Jak przyglądam się sobie w lustrze to widzę, że tu coś wisi, tam się marszczy i nie ma opcji, żeby bez fachowej ingerencji się napięło. Z podbieganiem do autobusu też bywa różnie. Raczej odpuszczam, żeby pasażerowie nie poczuli się w obowiązku reanimowania mnie. Ale jak to wszystko piszę to się uśmiecham do siebie. W głowie pojawia mi się pytanie: no i co z tego?

No właśnie, co z tego dla mnie wynika? Pierwsza myśl – robię teraz różne rzeczy inaczej niż kiedyś. Uwzględniam swoje niemoce i niedoskonałości. No przeważnie uwzględniam. Czasami ponosi mnie fantazja, ale nie stawiam się za to do kąta w przekonaniu, że to już nie wypada. W moim umyśle cały czas jest maj więc korzystam z tego. Rozmawiam z różnymi ludźmi. Ciekawi mnie co myślą, co czują, czego doświadczają, co wiedzą. To zawsze jest wymiana energii. Czy zwracam uwagę na to, ile mają lat? Rzadko. Czasami łapię się na tym, że ktoś mógłby być moim ojcem a czasami na tym, że ja mogłabym być czyjąś matką. I niezmiennie mnie to zaskakuje, bawi, wzrusza, ale też skłania do refleksji co zyskuję z biegiem lat?

Jak pytam znajomych czy chcieliby znowu mieć 30 lat to mówią, że chętnie, ale chcieliby zachować mądrość, którą zdobyli. Na to pytanie seniorzy, z którymi miałam warsztaty powiedzieli, że mniej się przejmują w życiu drobiazgami, wiele rzeczy akceptują i mają więcej odwagi w sobie. Ja mam podobnie. Pesel z zeszłego wieku zagwarantował mi wiedzę z różnych dziedzin. Część tej wiedzy wybierałam sama jak studia ekonomiczne, zarządzanie zespołami w międzynarodowej korporacji, studia podyplomowe z porozumienia bez przemocy, kursy z zakresu psychologii, kreatywnego pisania czy coaching oparty na empatii. A część wiedzy pojawiła się nieproszona. Wcale jej nie szukałam i nie pragnęłam. Mam tu na myśli wszystkie odkrycia związane z niepełnosprawnością mojej córki. Mój wiek pozwolił mi użyć całej tej wiedzy w dobrych celach. Pomagam ludziom prowadząc fundację, warsztaty, grupy wsparcia. Okiełznałam moją Zosię-Samosię. Umiem już prosić o pomoc i tę pomoc przyjmować. Dużo rozmawiam z moim krytykiem wewnętrznym i często dochodzimy do konstruktywnych wniosków jak tu najlepiej o mnie zadbać. Nie kopię się z przysłowiowym koniem. Odpuszczam. I mimo mojego zaangażowania w trudne sprawy dużo i chętnie się śmieję na głos.

Co mi więc przyniosły upływające lata? Bliżej mi do siebie samej. Jestem szczęśliwą dojrzałą posiadaczką młodej i wolnej duszy.