W księgarniach, w internecie, na warsztatach jest dużo cudownych stwierdzań, porad, inspirujących zdań. Uważamy, że jest to mądre, właściwe, błyskotliwe, czasami może odkrywcze. Ale poza przyznaniem racji, chwilowym zachwytem nie wpływa to na nasze życie. Nasz mózg nie programuje się

Jestem z natury nieśmiała. Nikt z moich znajomych ani przyjaciół nie będzie chciał potwierdzi tej tezy. Ale ja naprawdę jestem nieśmiała. Jak jestem w nowym dla siebie środowisku to będę cicho siedziała w kąciku i przyglądała się co robi reszta

Matką zostałam chcąc nie chcąc. Brzmi to dziwnie, ale dokładnie tak było. Bardzo chciałam urodzić moje własne dziecię jednak moje ciało stawiało stanowczy opór. Tak twardy był z niego przeciwnik, że pewnego razu powiedziałam nieparlamentarne „pierdolę, nie robię” i odpuściłam

Długi czas w moim życiu nie umiałam odpuszczać. Sobie. Bo innym jakoś mi się przeważnie udawało. Świat wokół mnie oczywiście się przyzwyczaił do tego, że mam wszystko pod kontrolą a jak nie mam to za chwilę będę miała. W pracy

Przeczytałam jakiś czas temu w czeluściach internetu- zaakceptuj siebie z miłością. Oto kolejna afirmacja trudna do zastosowania- pomyślałam. Jak tu siebie zaakceptować? I jeszcze do tego z miłością? Jakieś czary mary z mleka! Przeważnie się ledwo toleruję. Zgadzam się bez

Gdy uczyłam się coachingowo towarzyszyć ludziom w ich drodze do siebie to miałam w sobie zapał neofity i przekonanie, że moja wiedza pomoże tym osobom odkryć siebie. Tak bardzo im kibicowałam, że nie mogłam się doczekać, aby zobaczyć efekty ich

Gdy kończyłam studia, każdy pytał mnie: i co dalej? A ja przekornie odpowiadałam, że chciałabym wybrać się na emeryturę. Marzyłam o tym, żeby móc pracować, a nie musieć. Mieć zapewnione jakieś minimum, ubezpieczenie i robić w życiu różne rzeczy zawodowe

Kto z nas nie spotkał Mądralińskiego na swojej drodze życiowej? Kto nim nie bywał? Oczywiście Mądraliński może być kobietą, mężczyzną, osobą niebinarną, absolutnie każdym, ale jego zachowanie jest zawsze takie samo. Z radością nieproszony udziela wszelkich rad, wskazówek, instrukcji. Kocha

Potykaliśmy się o siebie w różnych miejscach. Wymienialiśmy spojrzenia, obdarowywaliśmy się uśmiechami, dyskretnie skłanialiśmy głowy w swoim kierunku. Zauważaliśmy się w parku, pod kinem, w sklepie, na przejściu dla pieszych. Nieznajomi z tej samej dzielnicy. I pewnie tak by to

Kiedyś nie lubiłam jesieni bo zimno, bo dzień jest krótki, bo szaro, buro, mokro. Dodatkowo listopadowe święta nastrajały melancholijnie i przypominały, że życie może być ulotną chwilą.  I tak co roku w sierpniu wraz z babim latem pojawiał się niepokój

czyli jak niepostrzeżenie zauważyć siebie. Ewa weszła na nasze pierwsze spotkanie energicznie. Wiedziała, czemu chce się przyjrzeć i co osiągnąć. Przestać wszystko kontrolować – padło hasło, gdy tylko wygodnie umościła się na kanapie. Po chwili rozmowy pojawiły się pierwsze zaskakujące

czyli co to jest ten proces coachingowy? Proces. Gdy słyszę to słowo, to przeważnie kojarzy mi się ono z pewnym porządkiem, który ma pomóc coś zrobić, ale też kojarzy mi się z jakąś udręką. Przecież jak ktoś jest w procesie,

Wszystko ma zawsze jakiś początek. To co robimy rodzi się z potrzeby, z fascynacji tematem bądź osobą, z inspiracji rzeczywistością. Moje zainteresowanie coachingiem wynikało z eliminacji przekonań, doświadczeń, osądów i przesądów, które były pomiędzy mną a słowem coach. Kiedy skończyłam

Moja długa droga do kanapy Byłam wychowana w kulcie pracy. Praca to była podstawa wszystkiego. Dawała sens, poczucie własnej wartości, znajomych, kasę. Bez pracy to człowiek był niekompletny. Widziałam mojego dziadka pracującego po 12 godzin dziennie i moją mamę wychodzącą